Powstanie RFN i NRD

Po drugiej wojnie światowej Niemcy podzielone były na cztery strefy okupacyjne zarządzane przez Francuzów, Brytyjczyków, Amerykanów i Związek Radziecki. Podobnie podzielona była dawna stolica kraju - Berlin. Wkrótce w strefach okupacyjnych państw zachodnich przeprowadzono demokratyczne wybory do parlamentów krajowych, a następnie w 1949 r. – do Bundestagu. W ich wyniku, 20 września 1949 roku, powstał centralny parlament oraz rząd pod kierownictwem Konrada Adenauera. Tego samego dnia proklamowano utworzenie Republiki Federalnej Niemiec (RFN). Stolicą państwa stało się niewielkie miasto Bonn, a na urząd prezydenta wybrano Theodora Heussa z FDP. RFN została uznana przez państwa zachodnie, które 2 lata później zakończyły wojskową okupację Niemiec, a kraj odzyskał pełną suwerenność. Siły alianckie pozostawały jednak na terenie RFN jako część struktur wojskowych NATO. W podległej ZSRR wschodniej części Niemiec, w marcu 1948 r. powstała Niemiecka Rada Ludowa. 7 października 1949 roku proklamowano Niemiecką Republikę Demokratyczną (NRD) ze stolicą we wschodniej części Berlina. Urząd premiera objął dawny socjaldemokrata Otto Grotewohl. Od tego momentu partia komunistyczna przystąpiła do działań zmierzających do wprowadzenia systemu komunistycznego w kraju. Rozpoczęto prześladowania Kościoła, znacjonalizowano przemysł i handel. W związku ze śmiercią Stalina, oczekiwano złagodzenia polityki sowieckiej. Jednak wbrew nadziejom, już w maju władze NRD podjęły decyzję o podwyższeniu norm produkcyjnych o 10%. 16 czerwca 1953 r. doszło do wybuchu protestów robotniczych w Berlinie, a dzień później strajki objęły całą NRD. W nocy z 12 na 13 sierpnia 1961 roku obszar zachodniego Berlina oraz prowadzące do niego drogi zostały zablokowane. Rozpoczęto budowę zasieków, które wkrótce zastąpiono murem, a ten podzielił miasto na prawie 40 lat!